Randonneur Blog

"It always seems impossible, until it is done" - Nelson Mandela

Ja, het was spannend voor mij, of ik -na de mislukte pogingen in 2024- de 300 km non-stop deze keer zou kunnen halen, en wel binnen de limiettijd van 20 uur. In tegenstelling tot mijn 88 jarige vrouw, zij is vijf jaar ouder dan ik ben, bazuin ik het al ver voor de start rond. Zij nam stiekem autorijlessen in Amsterdam en maakte mij pas deelgenoot toen zij me haar rijbewijs kon tonen!

De voorbereiding.

's Winters train ik gewoon door, want op mijn leeftijd bouw je je conditie veel langzamer op dan op jongere leeftijd; cfonditie komt te voet en gaat te paard, evenals vertrouwen. Ik doe een keer per week intervaltraining,een maal per week duurtraining en een keer per week krachttraining. En zes weken voor de tocht verdubbel ik dat tot een week voor de start. Die laatste week rijd ik dagelijks een rustig rondje van een uur om mijn niveau vast te houden.

Ook rust op het thuisfront is belangrijk. Zo kwam onze dochter Erna uit Castricum naar Goes om mijn (over)bezorgde vrouw afleiding en gezelligheid te bieden. De grote voordelen van blijven randonneren vind ik niet alleen de lichamelijke conditie op peil houden, maar vooral óók de mentale veerkracht. Het geleidelijk toenemen van mijn mantelzorgtaken, kan ik daardoor goed aan.

De route laad ik nog steeds op mijn oude GPS Garmin Etrex Legend met verborgen kaart: dat vind ik een veel rustiger beeld op mijn scherm geven dan een wirwar aan lijnen van wegen en landbouwgronden. Dankzij een programmaatje van Jan van Osch kan ik de onderverdeelde tracks tot 500 punten reduceren.

Vóór de tocht.

Vrijdagmiddag kwam Roef nog even langs: die was met zijn velomobiel uit Oss komen rijden. Wat is dat toch een bikkel, want met de 300 was ie om 21.30 uur al binnen en reed de volgende dag weer vrolijk terug naar Oss (140 km). 's Ochtends reden Roef en ik samen naar de start in Wemeldinge. Tijdens de koffie zag ik plotseling mijn vriend Wijnand uit Goes. Hij was een dag of tien eerder plat achterover op zijn rug gevallen en had daarbij een rugwervel gebroken. Ondanks de pijn en bewegings-beperking wilde hij me komen aanmoedigen bij de start. Nu moest ik hem wel uitrijden om hem niet teleur te stellen!

De tocht.

Om 8 a.m. waren er 44 deelnemers aan de start: een opsteker voor de organisatoren Robert Lammerts en Hein Peeters en vóórrijder René die een week tevoren de route op obstakels had gecontroleerd. Na een paar kilometer zag ik de meeste deelnemers al in de verte verdwijnen, want die rijden 27 km/u of meer, terwijl mijn kruissnelheid 22 km/u is. Maar met enkele minder snelle rijders is het regelmatig "stuivertje wisselen" en zien we elkaar weer bij de controlepunten (o.a. Hans Westheim).

Bij de eerste controle, bij het buitendijkse restaurant De Landing (1944) te Baarland, had ik al bijna een uur reservetijd opgebouwd en in Westkapelle bij De Westkaap (vuurtorentje) was dat al een uur en tien minuten binnen de limiettijd. Dat gaf mij een geruststellend gevoel, want met de Noorden wind ('s morgens een kind, 's middags een man, 's avonds heb je er niks meer an) en die was 's middags 4 Beaufort reed ik op de Brouwersdam en Haringvlietsluizen nog maar 17 of 19 km/uur. En ook dat is nog 2 of 4 kilometer boven de minimum snelheid van 15 km/uur. Bovendien hoef ik geen sanitaire stops te houden, want met mijn onvolprezen condoomcatheter hoef ik alleen maar het daarop aangesloten slangetje "buitenboord" te houden en "klaar is Kees". Dat scheelt volgens mij op zo'n tocht minimaal een uur aan plaspauzes, want op mijn leeftijd krijg je sneller aandrang en kan je het moeilijker ophouden.

In Westkapelle reed ik door een oneffenheid en ging mijn ene metertje plotseling de dubbele snelheid aangeven nl. 40 km/u terwijl mijn tweede meter, met hartslag en trapfrequentie, gewoon 20 km/u aangaf! Na het stoppen voor de controle bij Rockanje leek het metertje weer normaal te doen, maar later ging die opnieuw rare bokkensprongen maken.

Over bokkensprongen gesproken: in Afrika zeggen ze gekscherend dat het verschil tussen een schaap en een geit/bok is: een bok springt op het laatste moment wég van voor je auto en een schaap op het laatste moment ervóór! Op de Brielse Dam ging, na een alarm bèèh van een lam, het moederschaap vlak voor mij meehollen. Maar gelukkig sprong ze niet voor mijn wiel! In de buurt van Moerdijk heb ik ook nog een wildspringende ree en ook nog een snelle wezel gezien. Leuk!

Wat was ik trouwens blij verrast toen ik voorbij Oostvoorne Oostwaarts ging rijden op de Brielse Dam en een stevige N.W. wind schuin achter kreeg. Prompt reed ik 27 km/u zodat ik bij de Moerdijkbrug (217 km) al 2.40 uur reservetijd had opgebouwd. Dat gaf een heel geruststellend gevoel, want ik weet uit ervaring dat ik bij het in 't donker rijden veel tijd verlies. Bij de finish had ik nog 1.35 uur over.

In Ossendrecht heb ik Hein Peeters gebeld over de plaats van melden omdat hotel Smits na middernacht gesloten is. Ik mocht een SMS-je sturen bij de finish. Ik heb de verleiding weerstaan om regelrecht naar mijn huis in Goes te rijden! Wel ben ik bij Oostdijk van de route afgeweken want ik heb angst om zaterdagnacht over Yerseke te rijden. In deze regio zijn Yersekenaren berucht om dronken achter het stuur te zitten, met dodelijke ongelukken als gevolg. En veiligheid gaat bij mij voor alles.

Tussen Rilland en Krabbendijke ligt een vervelend smal fietspad zonder reflectiestrepen. Op de ligfiets is je spoorbreedte sowieso wat breder en in combinatie met vermoeidheid en trager reageren wordt het nog breder. Daarom heb ik bij het begin van dat fietspad even gerust en een boterham gegeten. Toen bleek hoe dicht ik bij mijn maximale vermoeidheid zat, want plotseling moest ik kokhalzen. Gelukkig kon ik de vloeibaar geworden broodprop wél doorslikken! Sportdrank met toegevoegde niet-zoete Fantomalt ging wel goed naar binnen.

Van mijn dubbelzien (met twee uiteenlopende lijnen) heb ik weinig last gehad, dankzij mijn extra hoofdsteun, waardoor ik recht vooruit kijk en niet schuin naar beneden.

Na de tocht.

Toen ik om kwart over drie thuis was in Goes, heb ik me nog even "schoon aan de haak" gewogen: 70 kg, terwijl ik vóór de tocht 69 kg woog. Ik had het gevoel dat ik niet genoeg gedronken had (plusminus 3,5 liter in totaal) en ik was verbaasd dat er dan al zoveel oedeem rond je spiercellen in je (boven)benen is gaan zitten dat ik dus 1 kilo extra woog. Na vier uurtjes slapen zat ik om 10 a.m. die zondag met mijn vrouw in de kerk om mijn dankbaarheid uit te zingen voor het goed en veilig uitrijden van deze tocht. Maar 's middags heb ik wel een middagdut van tweeënhalf uur gedaan!

De cijfertjes.

Voor de getals-freaken onder jullie:

controlepunt 1 na 21 km : reistijd 1.00 uur, reserve 1.06 u?(volgens de papieren routebeschrijving)

controlepunt 2 na 73 km : reistijd 3.40 uur, reserve 1.12 uur

controlepunt 3 na 147 km: reistijd 8.00 uur, reserve 1.48 uur

controlepunt 4 na 220 km: reistijd 12.30uur, reserve 2.40 uur

controlepunt 5 na 270 km: reistijd 15.50 uur, reserve 2.10 uur

finish 6 na 304 km: reistijd 18.25 uur, reserve 1.35 uur met een rijtijd van 15.52 uur en heb ik dus 2.33 uur stil gestaan.

Gemiddelde hartslag 86 bpm, maximale hartslag 123 bpm.

Gemiddelde trapfrequentie 82 rpm, maximaal 104 rpm.

Overall-gevoel.

Blij, trots en dankbaar, dus dat wordt nog lang nagenieten!